Na Osaka neem ik de bus naar Hiroshima. Terwijl ik in de bus zit zoek ik in mijn e-mails naar de inchecktijd; dit kan tot half negen in de avond. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al half elf is. Oeps!
Zodra ik wakker ben en een douche heb genomen vraagt mijn kamergenote via handgebaren of ik mee ga ontbijten. Ik knik ja en volg haar in metro’s en treinen naar een uithoek van de stad waar een prachtig klein Indiaans restaurantje zit. We bestellen twee curry sets en spelen met het dochtertje van de eigenaar. Hoewel ik geen woord Japans spreek en zij geen woord Engels hebben we een hele leuke ochtend samen. Op een moment is ze Japans aan het praten met de eigenaar en een andere man in het restaurant. Ze lachen hard en af en toe hoor ik haar mijn naam. Dan vraagt ze of ik mee naar buiten loop en gebaard ze naar de Harley Davidson motor die buiten staat. En zo beland ik, na een curry ochtend zonder woorden, achterop de motor bij een Japanse man die me weer terug naar het centrum brengt. Wat zijn die Japanners toch heerlijke mensen!
Ook de dagen erna ontmoet ik allemaal leuke reizigers waar ik steeds een dag of avond mee op trek. Wanneer ik veel te laat in Hiroshima aan kom is de deur al op slot. Gelukkig zie ik licht branden in een kamer naast de voordeur. Ik klop op het raam en Jan, een Duitse reiziger doet de deur open. De volgende dag raken we, na mijn motor avontuur, aan de praat en voor we het weten is het half vier in de nacht en staan we nog steeds met een blikje bier voor de Seven Eleven te praten.
Wanneer ik in Kyoto naar een tempel loop kom ik Less tegen. We lopen beide met onze telefoon in de hand, zoekend naar de goede weg. Less komt uit Canada en zijn dochter woont in de buurt van Tokyo. We beginnen tegen elkaar te praten en voor we het weten hebben we de hele tempel gehad, samen lunch gegeten, weet ik alles over Canadese gevangenissen, zijn we naar Nishiki markt geweest om allerlei lekkers te proberen en sluiten we af met een biertje. Na een leuke en vermoeiende dag besluit ik rustig aan te doen en beland ik in een kimono winkel. Daar ontmoet ik vier Amerikaanse jongens en voor ik het weet is het twee uur verder en zijn we allemaal druk bezig met kimono’s passen. Ik slaag vrij snel maar de jongens hebben wat kleuradvies nodig. Met ieder een of meerdere kimono’s in onze tas besluiten we samen een biertje te gaan drinken. En uiteindelijk belanden we om tien uur ’s avonds in een sushi bar met trein. De dagen die je niet plant zijn meestal het leukste!
Wat ben je toch ook een heerlijk mens. Jij maakt het mee omdat jij je overal voor open stelt, zonder vooroordelen. Je ontmoet zoveel mensen, die stuk voor stuk fascinerend zijn. Maar dat ben je zelf ook! ? geniet er nog van meis en tot snel!! (En trouwens dat feestje “leef je eigen leven feestje” klinkt goed. Haha)
Hoeveel mensen jij ontmoet en zoveel leuke spontane dingen meemaakt is grandioos. Een heel ander land en cultuur maar zeker ook heel erg mooi.
Ga nog even verder met genieten.
Zeg maar wanneer het feestje komt.
Groetjes Ellie