Mijn reis naar Nepal, Australië, Japan en ….

“Are you single, Miranda?” Jazeker. En meteen beginnen er een hoop hoofden te glimlachen. Deze reactie heb ik wel eens vaker bij iemand maar op een avond voor families op de basisschool van de kinderen is het toch wat vreemd, merk ik op. Wat ik nog niet weet, maar al deze lachende gezichten wel, is waar de vraag van het twintig jarige meisje langs me naar leid. Mooi, zegt ze, dan neem ik je zaterdag mee naar een feest. En iedereen barst in lachen uit. “Oke”, zeg ik zonder te weten waar ik net ja tegen heb gezegd.

Terwijl ik onder de douche stap zie ik het water blauw kleuren. Met een schuurspons, waspoeder en een hoop shampoo probeer ik de blauwe kleur van mijn lichaam en uit mijn haar te wassen. Wat een puinhoop was het. Ik ben in mijn leven op genoeg feestjes van Rowwen Hèze en Band Zonder Banaan geweest, en heb menig keer op de Zwarte Cross rond gelopen, maar dit was toch een ervaring op zich. Een ervaring die ik nooit zal vergeten.

De avond ervoor was ik op een BNS Ball, letterlijk vertaald: B(achelor) & S(pinster) Ball. Countryfeesten die er oorspronkelijk waren voor vrijgezellen om elkaar te ontmoeten op het platteland in Australië. De vrouwen droegen mooie jurkjes en de mannen trokken hun netste pak aan en vervolgens gingen ze samen dansen op Australische countrymuziek. Tegenwoordig lijkt het meer op een uit de hand gelopen vrijgezellenfeest, of moet ik zeggen ossenfeest?

Wanneer ik rond vijf uur ’s middags mijn auto heb geparkeerd in de ongeorganiseerde puinzooi van allerlei soorten vervoersmiddelen ga ik een rondje lopen over het veld. Ik heb oude schoenen van Logan (de oudste) geleend en kreeg, terwijl ik mijn spullen aan het inpakken was, van iedereen tips. De kinderen: “als je enge, dronken mannen ziet mag je ze gewoon omver duwen”, en hun moeder: “trek een oud jurkje aan, pak bier uit de koelkast en veel plezier!”. Zodra ik er ben probeer ik het meisje te bellen wat ik op de school van de kinderen heb ontmoet. Geen verbinding. Dan maar wat nieuwe vrienden maken. Ik ga een praatje maken met de buren en zodra ik het door heb sta ik, drie uur en drie bier later, aan de andere kant van het veld met wat lokale Australische mannen te praten. Met een flink accent proberen ze trots uit te leggen wat de BNS en Australië voor hun betekend. Aangezien ze hier vroeg pieken als het om alcohol gaat zijn sommige mannen iets te dronken om er nog een zinnig gesprek mee te voeren. Ik sta ervan te kijken hoe rasistisch ze zijn, hoe ze met vrouwen om gaan en hoeveel blikjes er worden weg getikt. Als ik om me heen kijk zie ik een puinhoop van auto’s, busjes, tenten, en matrassen in de buitenlucht. Volgens mij nemen weinig mensen hier de moeite om uberhaupt een tent op te zetten. Ik hoor iets wat klinkt als vuurwerk maar later hoor ik dat het de uitlaat van een auto is. Ik zie een man in dezelfde schooloutfit als een van de kinderen. En zijn mannen met lange zweeps in de lucht aan het slaan. Ik zie een jongen op een tent, op een jeep zitten zie rond aan het rijden is over het terrein. Alsof de regels, waar ze in Australië toch zo gek op zijn, hier niet meer gelden.

Dan is het acht uur en begint het ‘ball’. De vrouwen trekken een jurkje aan en de mannen een nette broek en een wit overhemd met stropdas of strikje. Iedereen heeft lompe werkschoenen of laarzen aan en sommigen zijn verkleed. Als de band begint te spelen en de eerste kleuren door de lucht gaan, vraag ik me af in hoeverre deze avond uit de hand gaat lopen. Een paar uur later sta ik met mijn nieuwe vrienden te dansen op een cover van ‘The Horses’ van Daryl Braithwaith alsof ik deze mensen al mijn hele leven ken. Ik kijk maar de sterren in de lucht en besef me dat ik verliefd ben geworden op Australië.