Mijn reis naar Nepal, Australië, Japan en ….

Puzzelen, slapen, de was doen, naar de regen staren, mijn internationale rijbewijs ophalen, nog meer puzzelen, de was opvouwen, Japans leren praten, een fleecevest kopen, nog een beetje puzzelen. Ik zit al een aantal dagen in een hostel in Auckland en morgen is Tino ook in Nieuw Zeeland en kunnen we eindelijk aan ons grote avontuur beginnen. Zoals Tino het zelf zou zeggen: “duuuuuurt lang”!

Het is carnavalsdinsdag twee uur ’s nachts in Nederland en woensdagochtend elf uur in Australië. “Maar dan kom je toch gewoon een maand hier heen?” Ik weet dat een reis naar de andere kant van de wereld wat meer voorbereiding nodig heeft maar met deze zin was het in principe geregeld. Daarna volgden vier weken van voorbereidingen. We werken al jaren samen om een leuke week voor de kinderen te organiseren bij Stichting Vakantie Jeugdwerk Leende maar samen een maand reizen is toch even wat anders. Gelukkig liggen we meteen op een lijn als het gaat om de invulling van die maand. Een paar meerdaagse wandelingen en de rest plannen we er wel omheen.

Tijdens de laatste weken in Australië ben ik te vinden in Melbourne en Sydney. In een hostel in Melbourne word ik wakker naast twee Belgen. Als ontbijt gaan we een stokbrood en blauwe kaas halen en drinken we een fles champagne die een van de jongens meegenomen heeft van zijn werk, het opbouwen van de Grand Prix. Misschien is het omdat we meteen goed met elkaar op kunnen schieten of misschien zijn het de bubbels maar we besluiten om die middag met zijn drieën naar de Formule 1 te gaan. Aangezien we alle drie nog nooit bij zo’n evenement zijn geweest lopen we het eerste uur een beetje rond over het veld en bewonderen we de planten waarvoor een van de jongens de afgelopen weken voor moest zorgen. Het ziet er allemaal prachtig uit. Dan begint de race en scheuren de raceauto’s voorbij. Enorm gaaf om een keer mee te maken maar je ziet er niks van. Dus eindigen we zittend op een grasveld met een glas Heineken voor een enorm scherm waar we de race afkijken.

In Sydney word ik wakker naast een Italiaanse jongen. We besluiten om samen een dag naar de Blue Mountains te gaan. Doordat hij nog met zijn hoofd in Italië zit en ik met mijn hoofd al in Nieuw Zeeland gaat het gesprek niet altijd even soepel. De tweede dag pakken we de bus naar Bondi Beach. Als we tot onze knieën in het water staan vertelt hij me dat hij niet kan zwemmen. Soms zijn dingen zo vanzelfsprekend dat je vergeet dat er ook nog mensen op deze wereld zijn die niet kunnen zwemmen.