Zou ik in mijn tuintje ook een palmboom kunnen zetten? Misschien moet ik mijn parkeerplaats opofferen want die gebuik ik toch niet. Een man met een gitaar zingt door de microfoon ‘over the rainbow’ en ik besluit dat ik een palmboom nodig heb.
Ik lig achterover in een zitzak en heb een biertje in de hand. Mijn gezelschap bestaat uit een paar andere backpackers die ik vanmiddag in het hostel heb leren kennen. Voor het eerst voel ik me helemaal thuis in de Filippijnen. Rond een kampvuur staan allemaal lage tafeltjes waar mensen met wijde kleding aan zitten. Sommigen hangen in een zitzak of liggen in een hangmat. Op een van de tafeltjes staat een meisje te dansen. Hier en daar zit een hond mee te luisteren naar de muziek die gemaakt wordt door een paar mannen met instrumenten. Soms trekken ze iemand uit het publiek die een liedje mee mag zingen. Er hangen honderden lampjes en de sfeer is ontspannen en gezellig. Een jongen komt bij ons tafeltje zitten en geeft een rondje. Hij vertelt me dat hij op dit eiland werkt als duikinstructeur en dat hij nog steeds niet kan geloven hoe goedkoop het bier is.
De geur van sisha brengt me terug naar Nepal. De herinnering van een stapavond in Kathmandu komt naar boven. Dat waren nog eens tijden. Ik hoop dat ik alles wat ik mee heb gemaakt nooit zal vergeten. Of dat ik er in ieder geval ooit in mijn leven weer eens aan zal denken. Terwijl ik in de prachtige groene ogen van het meisje wat tegenover me zit kijk, denk ik; ‘wat heb ik toch een geweldig leven’. Een stukje verderop zie ik een groep Filipijnen proosten en ik kan niet wachten om met mijn groep te proosten.
Ik leg mijn hoofd naar achter, zie de donkere hemel tussen de palmbomen en geniet helemaal van het moment.
Ik hoor een vriend in mijn achterhoofd tegen me zeggen; “jij kunt nooit meer terug keren in de Nederlandse maatschappij”, en het enige wat ik kan denken is, je kunt je maar ergens druk om maken. Stiekem denk ik er wel eens aan, maar vanavond gaat alles aan me voorbij. Helemaal in het nu zijn. De man die voor me zit heeft een geweldige tatoage op zijn rug. Zijn rug neemt me mee terug naar Nieuw Zeeland. Misschien moet ik ook maar eens een tatoage nemen. Een man begint te spelen op een didgeridoo en neemt me mee naar Australië en ik moet lachen om alle gekke dingen die ik daar heb gedaan.
Mijn reis is bijna ten einde dus het is tijd om te reflecteren. Ik hoop dat ik mijn vrienden af en toe mee heb mogen nemen in de ontdekkingen over mezelf, over het leven. Mee heb mogen laten genieten met alle gekke gesprekken en ontmoetingen die ik heb gehad. Het was niet altijd makkelijk. Om alleen te reizen moet je altijd op je gevoel af gaan. Maar achteraf heb ik nergens spijt van. En met eigenlijk alles in mijn leven, zou ik het zo opnieuw doen.
Mijn nieuwe vrienden gaan allen, een voor een naar huis. En ik blijf alleen achter. Liggend in een opblaaszak met een dikke glimlach op mijn gezicht.
Mooie geschreven je kan je reis zo mooi af sluiten.Wat je allemaal hebt gezien en meegemaakt dat kun je ons toch nooit allemaal vertellen. Maar voor jou was het een mooie reis met veel ervaring en super leuke herinneringen.Maar wij als familie zijn blij dat je weer veilig thuis bent.
Groetjes Wilma Strauven XX
Miranda, wat heb je toch een geweldige reis achter de rug. Toplanden, super plekken en zo veel meegemaakt en vrienden erbij gekregen. Zeker geen spijt hebben van zo’n avontuur. Zoals jij ons mee hebt genomen op jou reis was voor ons ook een aparte beleving. Lezen en kijken wat er allemaal te zien was, heel fijn om je vanaf zo’n afstand te kunnen volgen. En ook weer blij dat je weer in het kleine kikkerlandje terug bent. Groetjes Ellie.
Ik vind dit artikel echt geweldig gemaakt, ben happy deze blog te lezen. Een duim van mij! Greets