Mijn reis naar Nepal, Australië, Japan en ….

Door Nicky van der Palen

“Jij zult Miranda wel heel erg gaan missen hè?!” We staan in een grote tent tussen duizenden lallende, feesten, springende, blauwe mensen massa. Voor het eerst in zeven jaar was er geen wonder gebeurt en moest ik toch echt die avond de bob zijn. Misschien door het gebrek aan alcohol of door het emotionele liedje op de achtergrond. Daar tijdens het slotconcert kwam ineens kei hard het besef binnen dat jij heel snel aan jouw wereldreis zou gaan beginnen. Het besef van wat die wereldreis precies voor consequenties voor mij zou hebben kon ik toen nog niet overzien, maar ik wist wel dat ik je enorm zou gaan missen. En toen daar in een volle tent kwamen de eerste tranen, vervolgens sloeg je een arm om me heen en zei; “ik ben maar één slotconcert weg”.

Na het slotconcert kwam voor jou een marathon aan afscheid nemen van iedereen om je heen. Je vervroegde ossenfeest, afscheidsetentjes, kookclub. Bij veel van deze feestjes was ik bij en ik zag aan de ene kant hoeveel zin je had om te gaan maar het afscheid nemen viel je zwaar. Op dertig december vertrokken we samen naar Warschau, samen jouw reis beginnen. Na het afscheid van je ouders begon je avontuur. Die avond stappen in Warschau was een van de meest memorabele avonden die we samen hebben beleeft. Ook eigenlijk juist niet, want ineens snapten we beide waar dat liedje van André Hazes; wie kan mij vertellen wat ik gister heb gedaan, op slaat. Dat Poolse bier hè, sterk spul.
Vier dagen lang hebben we het afscheid nemen kunnen uitstellen, tot die laatste avond. En alles kwam er ook wel uit die avond. Met veel pullen bier, borrels Jagermeister en wederom André Hazes in die Ierse pub namen we afscheid.
De volgende ochtend werden we beide wakker met een enorme brok in onze keel, niet van de kater maar echt van het naderende afscheid. Na vier dagen volop gespreksstof wisten we voor het eerst even niet wat we tegen elkaar moesten zeggen. Als ik terugdenk aan dat moment bij die bushalte voel ik de tranen weer op komen. De hele terugvlucht heb ik met jou boekje op schoot gehuild, van verdriet en van het lachen. Gelukkig was er een enorme storm toen ik terugvloog dus niemand die op mij lette.

Vanaf toen begon jouw wereldreis maar ook mijn tijd hier zonder jou. Die eerste maanden vond ik het raarste, we hadden niet zoveel app-contact en bellen ging ook stroef. Zeker die weken dat jij die berg aan het beklimmen was vond ik het moeilijk weinig van je te horen. Als mensen me vroegen hoe met me ging zonder jou, zei ik wel eens; het voelt alsof er een relatie uit is. Omdat je samen heel veel mooie herinneringen hebt maar samen geen nieuwe maakt. Wat me toen hielp was vooral zeggen dat dit het gene is wat jij al zo lang wilde doen.

De maanden vliegen voorbij en hier in Nederland is het ene dertig feestje naar het andere. Bij ieder feestje mis ik je. Bij het PSV-kampioenschap mis ik je, ook al moest ik het vorig jaar door omstandigheden ook zonder je vieren. Op jouw verjaardag maar ook op mijn feest mis ik je. Udenhout onder zeil, Leende kermis, Oktoberfest in Soerendonk, allemaal feestjes waar we normaal samen heen zouden gaan. Gelukkig waren er genoeg andere vriendinnen die mij overal mee naar toe namen. Maar hoe lief alle vriendinnen om me heen zijn, de vriendschap die wij samen hebben is uniek.

Hoewel ik je natuurlijk enorm mis op feestjes mis ik je toch nog het meeste op de meest normale momenten. Als ik me aan het op maken ben en probeer mijn wenkbrauwen bij te tekenen. Als ik geen zin heb om alleen te eten. Als het vrijdagavond elf uur is en ik spontaan zin heb om de kroeg in te gaan. Als het mooi weer is en ik zin heb om te bbq-en. Als het zondagavond is en ik een saai weekend heb gehad en zin heb om met jou in een kroeg te gaan zitten om te kijken welke mensen er op eerste date zijn. Als ik zin heb om een spelletje te doen of te puzzelen. Als er dat ene liedje gedraaid wordt in de kroeg. Als ik kinderchocolade eet of die roze Cadillacs van Autodrop.

Na het stroeve app contact in het begin wordt dat gelukkig al snel beter. Al blijft contact houden op zulke lange afstand moeilijk. Als ik mijn dag niet heb, wilde ik je daar in het begin nog niet mee lastig vallen. Ik wilde dat je zoveel mogelijk kon genieten van alles om je heen. Later toen we steeds langer moesten bellen om bij te praten, app-te ik ook steeds meer wat me hier bezig hield. Maar de gewone dagelijkse dingen die we normaal zouden app-en over Boer zoekt vrouw of expeditie Robinson is toch anders als jij pas dagen later de uitzending kan bekijken. Aan de andere kant voegt jou wereldreis ook een bijzonder waarde toe aan mijn dagelijkse leven. Hoe vaak ik wel niet tijdens de koffiepauze op mijn werk jouw mooie foto aan mijn collega’s laat zien. Ook het feit dat ik door jouw wereldreis juist nog meer kan waarderen wat ik hier voor leven heb en hoe goede vriendinnen ik hier heb om mij door jouw wereldreis heen te helpen zie ik als een voordeel van jouw wereldreis.

Maar natuurlijk is het gemis er, heel vaak zelfs. In het begin vooral gemis omdat ik nog moest wennen en vorm moest geven aan mijn leven hier zonder jou. Nu is het vooral gemis omdat het toch echt nu wel heel lang duurt dat je weg bent. Nu op oudejaarsdag kijk ik uit naar het nieuwe jaar. Want nog een paar uurtjes en dan kan ik eindelijk zeggen, dit jaar komt Miranda naar huis. Want hoe gaaf ik jouw wereldreis ook voor je vind en hoe enorm ik jou al die mooie belevenissen daar gun, het allermooiste aan jou reis is toch het moment waarop je weer thuis bent!