Mijn reis naar Nepal, Australië, Japan en ….

Inzoomen, inzoomen, inzoomen en vervolgens zie ik op de digitale kaart een dorpje met vijf straten. Hmm, volgens mij is daar echt helemaal niks. Ik zit in de trein van Melbourne naar Ararat die er bijna drie uur over doet. Op weg naar een nieuw avontuur.

De huidige nanny komt me ophalen bij het treinstation en samen rijden we naar Wickliffe. Een klein dorpje waar vijftig mensen wonen en behalve een kerk alleen maar huizen staan. Daar ontmoet ik Kirsten, Bill en de kinderen Logan (14), Annabelle (11), en Blake (8). Bill heeft 4500 hectare grond waarop hij canola voor boter en olie, en tarwe voor bier verbouwd. Daarnaast heeft hij een steengroeve waarmee hij zand levert voor de nieuwe wegen in de omgeving. Kirsten is ambulanceverpleegkundige in Hamilton, drie kwartier rijden van hier, en werkt wisselende diensten. Logan, Annabelle en Blake zitten op dit moment alle drie op dezelfde school in Lake Bolac. Logan is erg geïnteresseerd in de boerderij van zijn vader en is na school meestal daar te vinden. Annabelle zit vaak op een app op een telefoon waarmee je kleine musical achtige filmpjes maakt en ze vindt het leuk om ‘slime’ te maken. Blake is helemaal gek van stenen en kristallen en van ‘oeshies’, kleine plastic poppetjes die hij spaart en overal mee naartoe neemt. Ze worden ’s morgens om kwart over acht met de bus opgehaald en ik moet zorgen dat ze gegeten, met kleding aan en inclusief tas elke ochtend op de bus staan te wachten. Om vier uur ’s middags zet de bus ze weer af en vermaak ik ze tot etenstijd. Soms gaan we een spelletje doen, koekjes bakken, buiten aan de slinger schommel, trampoline springen of met de lego dingen bouwen. Verder laat ik de hond uit, zorg ik voor het avondeten, doe ik de wekelijkse boodschappen en de was. En daarnaast breng ik de kinderen naar feestjes en activiteiten. Schoonmaken doet de poetsvrouw. Ik rijd een ruime auto die ik ook mag gebruiken in mijn vrije tijd.

En zo ga je ineens van vrije backpacker naar het zorgen voor drie kinderen. De eerste dagen vallen me erg zwaar. Je woont bij vijf anderen in huis en moet wennen aan alle normen, waarden en gebruiken. Maar als ik na een week in een ritme kom en overdag genoeg tijd voor mezelf pak begin ik er echt van te genieten. Het gezin is ongelofelijk aardig, gastvrij en flexibel. Daardoor voel ik me meteen thuis. Ik werk 40 uur per week en ben twee of drie dagen per week vrij. Daarmee verdien ik iets meer als wat ik in Nederland verdiende als interieurontwerper. En aangezien er hier weinig te doen is geef ik ook geen geld uit. In Wickliffe staan zo’n twintig huizen. Het moment dat je het dorp in rijdt kijk je een keer naar links, kijk je een keer naar rechts en dan ben je er alweer doorheen. Ik had niet verwacht dat er in de helft van deze huizen iemand zou wonen. Maar het tegendeel is me vertelt. Er is zelfs een huizen tekort in deze regio. De dichtsbijzijnde supermarkt is drie kwartier rijden. In Lake Bolak, een dorp vijftien minuten rijden van Wickliffe, is een hotel/ reaturant/ bar, de basisschool, een buitenzwembad, een speeltuin en een lunchbar. Ik weet dat veel mensen nu denken; ‘wat ga je daar toch doen?’ Maar ik kan niet wachten om het leven op een afgelegen Australische boerderij te gaan beleven.