Mijn reis naar Nepal, Australië, Japan en ….

“Hi Miran! Er is een plek vrijgekomen in het appartement. Wil je hier komen wonen? “Een Nederlandse vriendin, die ik in Cairns heb ontmoet, belt me de avond voor mijn verjaardag. Ik ben drie dagen in Brisbane en heb me vanmorgen bedacht dat het me best leuk zo lijken om hier werk te zoeken. “Morgenvroeg mag je erin. Je mag nog komen kijken maar denk dat je het wel goed vindt”. En daarmee is de beslissing genomen. Ik ga in Brisbane wonen en werk zoeken.

Inmiddels woon ik vier weken in een prachtig appartement in het centrum van Brisbane. Vanuit de 62e verdieping kijken we uit over heel Brisbane en de heuvels erachter. Elke avond nemen we een moment en gaan we voor de grote ramen zitten om de zon onder te zien gaan. Doordat we hier met 9 meiden illegaal wonen is het goedkoper dan in een hostel slapen. Ditte en ik zijn de enige Nederlanders, daarnaast wonen we met drie Japanse meiden en vier Koreaanse. Vanaf de eerste dag lopen we tegen de cultuurverschillen aan, wat soms moeilijk is, maar vaak erg grappig.

Zo merkten we tijdens het verhuizen dat we geen keukenspullen in de bovenkastjes hoeven te leggen want daar kunnen ze niet bij. Heb ik twee Koreaanse meiden geholpen de deksel van een bak ijs af te halen aangezien ze de bak aan het bewerken waren met een schaar. We dragen geen schoenen in huis dus iedereen heeft pantoffels gekocht. Waar de Duitsers alles wat leuk is omschrijven als ‘geil’, zeggen ze hier de hele dag ‘cute’. Ze snappen niet dat ik binnen vijf minuten kan douchen en ’s avonds maar één huidproduct op mijn gezicht smeer. Als ze een dag vrij zijn huren ze een kimono en gaan ze foto’s van zichzelf maken. Ze maken zoiezo overal foto’s van, vooral als wij staan te koken. Aardappels-vlees-groente, Mexicaans eten en gehaktballetjes gaan op de foto. We merken dat vooral de Koreaanse meiden weinig groente eten. “Dat eet ik alleen als ik op dieet ben” zeggen ze als ze mijn bord zien. Op zondagavond koken we allemaal een keer een gerecht uit het land wat we thuis noemen. Ditte en ik zijn als eerste aan de beurt en wij maken echte hollandse pannenkoeken met kaas, spek, appels, syroop en poedersuiker. Die gaan er goed in! De week erop eten we Zuid Koreaans. Ik heb nog nooit in mijn leven zo smerig gegeten. Het is behoorlijk ‘spicy’, waar ik geen moeite mee heb, maar verder zit er weinig smaak aan. Als ik langzaam eet en veel praat hebben ze vast niet door dat ik weinig eet. De Japanse avond valt beter in de smaak; sushi! Wat ik sinds ik in Australië ben veel eet, aangezien dat hier erg goedkoop is. Als we onze buik vol hebben doen we spelletjes, leren ze mij hoe ik ‘wil je mijn vriendje zijn?’ in het Japans en Koreaans moet zeggen en hebben we meidenpraat. Japan is een vrij modern land maar in Zuid Korea praten ze niet veel over feminisme, relaties en seks. Zo kom ik er tijdens een avond achter dat Zuid Koreaanse vrouwen een fascinatie hebben voor mannen met een donkere huidskleur. En dan mag je zelf raden waarom.

Het grootste cultuurverschil waar we tegen aan lopen is dat je in Zuid Korea veel respect moet tonen voor iedereen die ouder is dan jij. Dus in mijn geval moeten al mijn huisgenoten respect tonen voor mij en ik voor onze huisbaas. Dat betekend dat je elkaar anders aanspreekt en dat je overal “ja, en amen” tegen zegt. Maar aangezien we niet in Zuid Korea zijn, en wij zo niet in elkaar zitten, hebben Ditte en ik op alles commentaar. Zeker als hij, keer op keer, een regel verandert terwijl we al in het appartement wonen. We mogen ineens de droger, het bad en de oven niet meer gebruiken en hij verandert zelfs de hoogte van de huur. En daar loopt het uiteindelijk op mis. In een stevig gesprek met de huisbaas, een Koreaans meisje en wij twee besluiten we om afscheid te nemen van hem en dit appartement. Het Koreaans meisje zit daarna te huilen. Niet omdat we weg gaan maar omdat ze nog nooit zo’n gesprek had meegemaakt. In haar ogen is het onrespectvol. Wij leggen uit dat in Australië leeftijd niets zegt en hopen dat ze hier iets van heeft geleerd. Zonder afscheid te nemen van de huisbaas vertrekken we. Wij geloven in karma en in dit geval heet karma Ditte en Miranda. Dus we gaan hem over een paar weken mooi terug pakken.