Vanaf het moment dat ik in het vliegtuig stap, terug naar Manilla, kom ik in een rollercoaster terrecht. De slaaploze nacht in de stad waar ik me toch al niet op mijn gemak voelde. De vlucht naar Singapore waar ik zes uur rond loop in een stad waar ik zeker langer had willen blijven. De dertien urige nachtvlucht naar Berlijn en daar het emotionele weerzien met Nicky.
Het weekendje in Berlijn is fijn, maar ook gek. Alsof we elkaar vorige week nog hebben gezien. Er is zoveel gebeurd, heb ik zoveel meegemaakt en weet ik niet wat er nu allemaal gaat gebeuren. We bekijken wat mooie gebouwen en tijdens het bezoek van een museum ga ik in het cafe zitten. Niet alleen omdat ik het museum al ooit heb bezocht, maar vooral omdat ik helemaal vol zit met andere indrukken. Soms ben ik even afwezig met mijn gedachten, zit ik even in een ander land terwijl de wereld in Berlijn langs me af gaat.
De weken erna leef ik in een waas. Elke ochtend ben ik rond zes uur klaar wakker. In de supermarkt vraag ik in het Engels waar ontbijtgranen liggen. Geen idee wie ik allemaal heb gezien en wat ik tegen ze gezegd heb. Soms schiet ik even wakker wanneer ik schrik van bepaalde dingen in Nederland die me voorheen nooit zo opvielen. Zoals de hoeveelheid plastic om de groenten in de supermarkt. Of hoe stressvol het betalen gaat. Ik probeer zelf te beslissen wanneer ik de wereld weer naar binnen laat door mijn telefoon de eerste tijd op stil te zetten en lekker thuis te blijven.
Na een paar weken is ‘Buitengewoon’, ofwel het dorpsfeest van Leende. Hoewel ik gesprekken probeer te ontwijken omdat ik geen zin heb om de hele avond dezelfde vragen te moeten beantwoorden, geniet ik met volle teugen. Samen met vriendinnen op de dansvloer. Complimenten over mijn verhalen. En lallen door de microfoon op het podium. Ik geniet van alle kleine dingen, en zie veel liefde om me heen. Wanneer een vriendin van me een onderonsje heeft met haar man en ze daar samen hartelijk om kunnen lachen merk ik hoeveel ik iedereen heb gemist.
“Are you awake?” vraagt Nico de volgende ochtend door de telefoon terwijl ik door mijn ogen wrijf. “I’m at your place!”. Toen we elkaar tegen kwamen in de Grampians, en ik hem een slaapplek aan bood, zei hij al dat hij een keer langs zou komen als hij naar het wielrennen in Frankrijk zou gaan. Sommige mensen beloven dingen waarbij ze weten dat ze het nooit zullen waarmaken. Anderen staan zomaar, ineens op je stoep. En dat kan ik waarderen! We praten over hoe het was om thuis te komen en zijn droom om snel weer terug te keren naar Australië. Sommige vrienden hoef je niet vaak te zien om te weten dat ze aanwezig zijn. En dat is niet de enige Duitser die langs komt. Na de avond voor de Seven Eleven in Japan blijf ik contact houden met Jan. Eerst wat berichtjes en vervolgens zijn we gaan bellen. “Wanneer je terug bent kom ik naar Nederland toe”. Inmiddels zijn we al vele weekendjes Nederland en Duitsland verder en van die dagen geniet ik het meest. Alsof je even terug gaat naar het reizen. Goede gesprekken met iemand die ook graag reist. Even niet nadenken over tijd.
Nadat er een maand voorbij is en ik iedereen weer heb gezien begint er een ander soort wennen. Het wennen aan Nederland. Met vriendinnen praat ik alweer snel over het dagelijks leven, en dat is fijn, aangezien ik over mijn reis nog niets te vertellen heb. Het is allemaal nog te vers en ik heb het gevoel alsof ik het eerst allemaal zelf nog moet verwerken. Nederland zelf is een prachtig land en ik weet dat ik het komende jaar lekker thuis blijf, maar ik moet zeggen dat alle vooroordelen waar zijn, wat kunnen wij klagen zeg! Soms kap ik gesprekken met kennissen of vrienden af onder het mom ‘ik ben moe van de jetlag’, maar eigenlijk kan ik al die negativiteit niet aan. Je bent anderhalf jaar met alleen maar positieve mensen om je heen, die denken in mogelijkheden in plaats van problemen. Ik denk dat wij in Nederland zo bevoorrecht zijn. Wij kunnen alles doen wat we willen. We hebben een goed paspoort, leven in vrijheid en hebben veel geld. En wat doen we? We zitten met z’n allen op dit kleine landje te klagen over het weer. Kon ik maar een manier vinden om mensen te inspireren om meer uit hun leven te halen.
Na anderhalf jaar ben ik verandert. Ik ben harder geworden, zeg sneller nee en denk vooral aan mezelf. Ik heb ongelofelijk veel geleerd over mezelf en mensen in het algemeen. Herken het sneller wanneer mensen niet het beste met mij voor hebben. En daardoor neem ik afscheid van een paar vrienden die niet meer in mijn huidige leven passen. Vroeger zou ik me daar druk om maken. Nu weet ik dat vrienden komen en gaan. Na twee maanden thuis te zijn voel ik me fijn in Nederland maar ik merk ook dat ik soms een beetje rond zweef met mijn gedachten. Het vrije gevoel wat ik na elke vakantie probeer vast te houden is er nu nog steeds, en dat is fijn. Misschien is het ook wel iets wat ik gecreëerd heb door de jaren heen. Nog steeds besef ik me niet wat ik allemaal heb gezien. Soms lees ik een verhaal terug op mijn website en herleef ik die fijne momenten. Ik ben weer terug maar weet dat mijn reis nog lang niet voorbij is. In mijn telefoon staan nog honderd andere verhalen, ideeën en vragen die ik graag met anderen zou willen delen.
‘I don’t know where I’m going,
but I know I’m on the way’
Heel mooi geschreven Miranda.
N hele ervaring, en je bent er zoveel wijzer van geworden inderdaad, daar kan niks tegen op.
Geniet nog heel lang na.
Xx Marie Jose