Een kunstwerk dat ik nooit zal vergeten
Na mijn laatste nacht in Japan stap ik in het vliegtuig naar Manilla in de Filipijnen. Ik heb zin in een nieuw avontuur maar voel ook dat ik moe ben. De twee Filipijnse meiden die langs me zitten beginnen tegen me te praten en zijn onder de indruk van de landen die ik tot nu toe heb afgestreept. Terwijl ze naar mijn huid kijken, die nog redelijk bruin is van Australië, zeggen in koor: “het is goed dat je nu naar de Filipijnen gaat, want je bent nog zo wit!”
Lees verder “Een kunstwerk dat ik nooit zal vergeten”
Knipperende lampjes, geluiden van speelautomaten en muziekanten op de straat, auto’s met platte neuzen, hondjes met aparte kapsels, een meisje met een konijnenmuts op haar hoofd waarvan de oren bewegen, een taal die ik zelden gehoord heb, mensen die netjes in de rij gaan staan voor de metro, vreemde geuren. Mijn eerste uren in Tokyo zijn een beetje overweldigend. Toen ik een hostel zocht in Tokyo ging ik voor goedkoop en dicht bij een groot treinstation. Nu blijkt dat ik midden in Shinjuku zit, het bruisende uitgaansgedeelte van Tokyo.
Puzzelen, slapen, de was doen, naar de regen staren, mijn internationale rijbewijs ophalen, nog meer puzzelen, de was opvouwen, Japans leren praten, een fleecevest kopen, nog een beetje puzzelen. Ik zit al een aantal dagen in een hostel in Auckland en morgen is Tino ook in Nieuw Zeeland en kunnen we eindelijk aan ons grote avontuur beginnen. Zoals Tino het zelf zou zeggen: “duuuuuurt lang”!