Het geloof van de liefde

Bhantipur; een heerlijk klein dorpje tussen Kathmandu en Pokhara. Vroeger liep de grote weg, en tevens handelsroute, recht door dit dorp. Nu kun je er geen auto, brommer of fiets meer vinden. De busreis van vijf uur was niet echt aangenaam maar het moment dat ik hier kwam was een grote verrassing.

Wat een ongelofelijk mooi dorpje. Het ligt wat hoger in de bergen en daardoor heb je een prachtig uitzicht. Hoewel het mistig is zie ik hier voor de eerste keer de wit besneeuwde bergen van de Himalaya. En ik kan je vertellen; dat doet wat met een mens! Het voelt als een vakantie tijdens het reizen. Ik zoek eerst een guesthouse en ga dan ergens een ontbijtje eten. ’s Morgens voor een busreis eten is niet altijd aan te raden want de bus schut de hele tijd flink op en neer door het slechte wegdek. Als ik mijn kwark met muesli op heb en over de vallei heen kijk zegt de eigenaar van het restaurant tegen me dat ik buiten moet gaan kijken want er komt een parade voorbij. Snel betalen en ik mag een stoet van mensen aanschouwen in allerlei kleuren die vrolijk aan het dansen zijn op de muziek die ze maken. Wat ziet dit er prachtig uit. Het ontroert me ergens een beetje. De ober staat naast me en vertelt dat het een bruiloft is en als ik wil kan ik naar de tempel gaan kijken. Ik volg de stoet en als enige westerling ga ik op een muurtje zitten kijken.

Nepalezen zijn niet erg open over bepaalde gebruiken. Ze huwelijken hun kinderen nog steeds uit. Hoewel ze tegenwoordig pas mogen trouwen op de leeftijd van 21 jaar zijn veel vrouwen van mijn leeftijd getrouwd op hun 17e en hun ouders op hun 7e. Als ze iemand mee naar huis nemen voor een nacht, en iemand van de familie erachter komt, moeten ze de volgende dag trouwen. Zodra ze getrouwd zijn gaat de vrouw bij de man en zijn ouders wonen en regelt vanaf dan het huishouden. Het is gebruikelijk en gewenst om binnen een jaar na het huwelijk een kind te krijgen. Hoewel volgens het geloof het krijgen van een dochter voor welvaart zou zorgen, hebben de meeste Nepalezen het liefst een zoon. Aangezien ze dan een schoondochter als “slaaf” krijgen. Een tweede vrouw is niet ongebruikelijk en sommige vrouwen vragen hun man zelfs om een tweede vrouw te nemen, aangezien die dan voor het huishouden gaat zorgen. Scheiden komt bijna niet voor maar vreemd gaan des te meer. Terwijl ik dit allemaal aan hoor ben ik blij dat ik niet in Nepal geboren ben. Ik ben toch liever met iemand samen vanuit het geloof van de liefde.

Los van dit alles ervaar ik een geweldige dag. Ik stel me nobel op aan de zijlijn maar de Nepalezen trekken me mee in hun tradities en feest. Ik geef wat geld aan het nieuwe echtpaar, krijg een tikka op mijn voorhoofd en een bord vol lekker eten. Op het eind probeer ik zo goed mogelijk Nepalees te dansen en daar moeten we met zijn allen hard om lachen. Een geweldige ervaring die laat zien hoe ongelofelijk vriendelijk de Nepalezen zijn en hoe ik me binnen een middag onderdeel voel van een familie. De oudste kinderen brengen me ’s avonds rond 19.00 uur weer terug naar het guesthouse en onderweg zingen we met zijn allen luid ‘Shape of you’ van Ed Sheeran

5 thoughts on “Het geloof van de liefde

  1. Jeetje Miranda wat een geluk dat je daar net was tijdens die bruiloft. Een bijzondere gebeurtenis om mee te mogen maken en wat heb je het weer mooi geschreven. Zeker met de informatie die je erbij verteld. Zit nu alweer uit te kijken naar het volgende verhaal!

  2. Zo jij hebt al veel gezien en meegemaakt. Heel leuk allemaal. Ik ben vier keer met het vliegtuig op vakantie geweest maar niet zo ver als jij. Je durft wel hoor. Geniet ervan en veel groetjes.
    Oma van Eersel

  3. oh Miranda wat prachtig allemaal,en wat maak jij nu al allemaal mee.
    Wel even heel wat anders dan b.v carnaval vieren in ons Brabantse land.
    Genieten vooral van dit mooie land en alle belevenissen .

    groeten Hans en Jet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *