Is de vraag die alleen mijn beste vrienden me durfden te stellen. Ligt er een taboe op alleen op reis gaan op je 29e? Volgens het verwachtingspatroon van onze maatschappij zou ik nu toch maar eens een vriend moeten gaan zoeken en aan kinderen gaan denken. Misschien ben ik altijd al een beetje dwars geweest en is leeftijd voor mij maar gewoon een cijfer.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik op deze “vrije” manier kan denken. Ik realiseer me dat mijn leven geen huisje – boompje – beestje zal worden in het dorp waar ik op groeide, maar dat heb ik een paar jaar geleden al los gelaten. Ik denk dat ik vrijheid in een gedeelte van mijn leven gemist heb waardoor ik nu kies om alleen te zijn en om alleen aan dit avontuur te beginnen.
Lukt het niet in Nederland? Ben je niet gelukkig? Zullen degenen hebben gedacht die mij de vraag niet durfden te stellen. Ik ben op dit moment erg gelukkig. Ik kan me geen betere vrienden, fijnere familie of mooiere plek om te wonen voorstellen. Maar misschien is het hebben van een goed leven het grootste gevaar voor het hebben van een geweldig leven.
Een jaar geleden, oud op nieuw, maakte ik de beslissing om te gaan. Een lang gekoesterde droom waar gaan maken. Een verre reis maken kost veel voorbereiding, en geld, dus ik deed wat concessies. Niet meer uit eten en goedkoop boodschappen doen. Een jaar lang, door weer en wind, overal op mijn fiets heen. Iedereen verklaarde me voor gek maar ik wist waar ik het voor deed.
Hoewel mijn baan als interieurarchitect me de laatste twee jaar veel voldoening gaf, kon ik niet wennen aan de 9-5 mentaliteit. En gaande weg kreeg ik steeds meer moeite met het “werken tot je 67e en dan kun je gaan genieten” idee. Ik wil mijn leven niet leiden langs het gebaande pad dat de maatschappij met een zwijgende verwachting aan me op dringt. Dus nam ik ontslag en boekte een ticket. Het liefst stapte ik de volgende dag in het vliegtuig maar dat gaat in Nederland helaas niet op die manier. Dus nu, na maanden voorbereiding, gaat het dan eindelijk gebeuren.
Waarom ben ik begonnen met deze blog? Natuurlijk als dagboek voor mezelf, familie en vrienden; om bij te houden waar ik geweest ben en wat ik daar heb uitgevreten. Daarnaast wil ik graag iedereen een beeld geven wat het in houd om een tijd te gaan reizen. Wat maak ik mee en wat zijn mijn (positieve en negatieve) gedachten daarover. Ik wil iedereen bedanken voor het fijne afscheid, het geweldige ossenfeest en al de brieven (die ik denk ik pas open ga maken op het moment dat ik er even doorheen zit). Het was superfijn om afscheid te nemen van Nicky met een weekendje Warschau. Hele grappige en leuke herinneringen aan!
Heb alleen maar super veel respect voor je. Jij volgt je dromen en hebt schijt aan alle verwachtingen.
Super leuk dat je een blog bij houdt zodat we je een beetje kunnen volgen tijdens je reis. Ben benieuwd naar al je avonturen.
Beleef, ontdek en geniet!
Tot snel!
Super dat je dit doet (en durft :-)) Miranda. Je dromen volgen is niet altijd makkelijk!
Deze reis zal je niet armer, maar in veel opzichten rijker maken.
Geniet straks van het Annapurna Circuit!
Mooi geschreven Miranda, recht uit je hart. En wat zijn de geplaveide wegen in je leven? Hopelijk is daar geen boek over uitgebracht. Geniet en zoals he weet zullen we je volgen, waar je ook bent. Good Luck . Peter en Wilma
Ik lees nu pas je blog, maar wist al veel langer dat je deze reis ging maken. Ik vind het super gaaf dat je dit bent gaan doen. Het zal je leven veranderen en je zult andere inzichten krijgen, geniet van het reizen en we zien je graag weer terug met heel veel verhalen. groetjes Mieke van de Vorst