Mijn reis naar Nepal, Australië, Japan en ….

Via de facebookgroep ‘Dutchies in Australia’ lees ik een oproep voor een baan als au pair in de omgeving van Melbourne. Ik woon inmiddels een half jaar in Brisbane en ik ben het stadsleven behoorlijk beu. De huidige au pair vertelt over de boerderij, de drie kinderen en het leven op het platteland. Dat lijkt me nu echt helemaal geweldig! Een echte “Ozzie Outback Experience”. Ik stuur een e-mail waarin ik vertel over het vrijwilligerswerk wat ik heb gedaan met kinderen, mijn ehbo ervaring en dat ik verlang naar het leven op het platteland. Een paar dagen later belt ze me op en twee weken later zit ik in het vliegtuig van Byron Bay naar Melbourne.

In een oud, vervallen, maar sfeervol hostel gooi ik mijn backpack in een hoek, mijn paspoort en andere belangrijke spullen in een kluisje op de kamer en dan loop ik de stad in. Melbourne lijkt me een geweldige stad en ik ben benieuwd wat het allemaal te bieden heeft. Nadat ik een paar uur in de stad heb rond gelopen ga ik op een bank in het hostel zitten. Eens zien wie er al wakker is in Nederland. Inmiddels is het tijdverschil tien uur en dan maakt het niet altijd makkelijk om fatsoenlijke gesprekken te houden. Nicky is online en we besluiten te bellen, we hebben een hoop bij te praten. Tijdens het gesprek merk ik dat de loszittende tape van de verf op de muren naar me begint te praten: “trek ons los”. Ik ben de flauwste niet en begin, tijdens het praten tegen Nicky, langzaam de tape van de muren te trekken. Lange stukken tape langzaam van de muur. Opeens gaat er een deur van een kamer open, kijkt een meisje naar wat ik aan het doen ben en zegt ze met een boos gezicht: “non!!!”. Oeps, dat was waarschijnlijk de schilder. Ach ja die trekt wel weer bij. Van de tape die ik er al afgetrokken heb maak ik een bal en daarmee ga ik in de lucht gooien. Soms ben je na een half uur helemaal bijgepraat en soms heb je iets meer nodig. Na twee uur kletsen hangen we voldaan de telefoon op. Melbourne, zaterdagavond elf uur. En onder het mom van ‘de komende drie maanden ga ik geen cafés zien’ stap ik onder de douche. Dan trek ik mijn nieuwe groene olifantenbroek zonder olifanten aan, een wijd wit shirtje erboven en een gave goudkleurige oorbel die ik in Byron heb gekocht. Oude trui aan en ik loop het hostel uit, op weg naar de binnenstad.

Alleen op stap gaan is altijd een beetje een uitdaging. Die ik overigens niet graag uit de weg ga. Zolang je vrolijk bent en open staat om nieuwe mensen te ontmoeten lukt het je altijd wel om vrienden te maken. Nu moet ik zeggen dat het ook zal helpen dat ik een vrouw ben. Terwijl ik door de binnenstad loop hoor ik ergens muziek vandaan komen. Ik loop een zijstraatje in en zie een leuke plek met muziek, een hoop dansende mensen en een busje van waaruit ze drank verkopen. De uitsmijter vertelt me dan ze over een half uur gaan sluiten en ik niet meer naar binnen mag. Ik stel hem wat vragen over zijn leven (mensen praten graag over zichzelf), vertel hem dat ik alleen ben en niets van deze stad weet (mannen helpen graag vrouwen die zich “alleen niet kunnen redden”) en na vijf minuten laat hij me binnen. Soms moet je gebruik maken van je vrouwelijke charmes! Ik bestel een biertje en verplaats me naar de plek waar mensen staan te dansen. Ik gooi mijn dansmoves in de strijd en na een half uur vragen wat jongens me mee naar een andere club. Onder het mom van ‘we zien wel waar de avond eindigt’ loop ik met ze mee. Er staat een lange rij voor de club dus we moeten even wachten. Ik begin met de jongens te praten over backpacken en hoe lang hun al in de stad wonen. Dan merken we op dat een meisje achter ons me boos aan kijkt. “Ken jij haar?” vragen ze me. Geen idee zeg ik en terwijl we verder praten begint een van de jongens te lachen. Hij vertelt me dat hij Frans verstaat en dat ze iets tegen haar vrienden vertelt over verf en tape. “Oeps” is het enige wat ik uit kan brengen en ik lach schaapachtig naar het meisje. Dan bellen de jongens iemand die ze kennen die in de club werkt waardoor we langs de rij af lopen en geen entree hoeven te betalen. De uitsmijter kijkt een keer raar naar mijn broek maar laat me dan toch binnen. Deze avond eindig ik met nieuwe vrienden in een technotent in Melbourne.