Mijn reis naar Nepal, Australië, Japan en ….

Het is elf uur ’s ochtends en ik rijd in een half uur naar Hamilton om de kinderen af te zetten. Ze gaan met hun moeder nieuwe schooluniformen kopen. In het uur dat ik in de auto zit zie ik de temperatuur buiten oplopen van 23 naar 39 graden. Welkom in de Australische zomer!

We zitten ondertussen midden in het oogstseizoen. Vijf Australische mannen en drie Nederlandse jongens werken dag en nacht om al het tarwe en canola in de silo’s te krijgen. Het oogstseizoen geeft ook een gezonde spanning. Net zoals wanneer de carnavalswagen de week voor carnaval nog lang niet af is. Alles hangt af van het weer. Ze kunnen alleen oogsten wanneer het buiten tussen de 25 en 40 graden is. Boven de 40 graden is de kans op bosbranden te groot. In elke dorp staan verschillende borden met een meter waarop staat hoe groot die dag de kans is op brand. Wanneer het te warm is, en er veel wind is, staat er voor het gebouw van de brandweer een bord met ’total fire ban’. Dat betekent dat er niet geoogst mag worden en er geen vuurtjes gestookt mogen worden. In de keuken ligt een radio voor deze regio. De brandweer praat via een kanaal over de graden, wind, en hoeveel kans er is op een brand. Wanneer er een brand is wordt er via dat kanaal gecommuniceerd over wie wat doet en is het erg spannend om mee te luisteren. Ik heb twee apps geïnstalleerd op mijn telefoon die me een melding geven als er brand is binnen een radius van twintig kilometer. Die laat ongeveer twee keer per week van zich horen. Vaak is er iets kleins en hebben ze het snel onder controle, soms kunnen we de brand ruiken en moeten we binnen blijven.

Mijn taak is om de mannen te voorzien van avondeten en een toetje. Dat hoef ik gelukkig niet zelf te koken. Een keer per week rijd ik naar een dorp met vier huizen waar een vrouw woont die het eten voor ons maakt. Ik hoef het alleen op te warmen en er pasta of rijst bij te koken. Daarnaast bak ik elke dag toetjes; lemonslice, appeltaart of brownie. Eerst zorg ik dat de kinderen gegeten hebben en dan brengen we de rest naar de acht werknemers op de velden. Na een paar dagen loopt alles als een geoliede machine.

Ik vind het geweldig om alles op de boerderij mee te maken en vraag dan ook regegeld aan de Nederlandse jongens of ik een paar uur mee mag rijden op een van de combine machines. Dan hebben we het over het leven “down under” en laten ze me nieuwe Nederlandse liedjes horen. Normaal ontmoet ik liever mensen van anderen nationaliteiten, maar nu ben ik erg blij dat de Nederlandse jongens er zijn. We drinken ’s avonds een biertje bij het meer of gaan naar de lokale pub. Daar hebben ze geregeld dat er af en toe een liedje van André Hazes of Bløf voorbij komt. We spelen pool tegen de andere mannen die voor het oogstseizoen naar de omgeving zijn gekomen.

Het warme weer van de zomer brengt ook dieren die we in Nederland niet kennen. In het begin was ik nogal sceptisch over verhalen van dodelijke slangen. Inmiddels heb ik er al verschillende gezien, dood gereden, en weet ik precies wat je moet doen als je gebeten wordt en hoeveel uur je nog hebt als je stil blijft zitten. Als ik ’s nachts terug kom van de pub en mijn auto parkeer naast het huis, ruil ik eerst mijn slippers om voor wandelschoenen, trek ik mijn wandelsokken hoog op, pak ik de zaklamp uit de auto, doe ik de deur van de auto open en schijn ik goed waar ik ga lopen. Wie had gedacht dat slangen Miranda bang zouden krijgen.

Kerst vier ik samen met het gezin bij opa en oma. Hoewel de kerstboom al weken staat heb ik door het warme weer totaal geen kerstgevoel. Wanneer we een paar dagen voor kerst met het hele dorp kerstliedjes gaan zingen bij het cricketveld begint het een beetje te komen. Ik kan mijn lach niet inhouden wanneer de kerstman in de brandweerwagen het veld op komt rijden. Eerste kerstdag mis ik mijn familie en vrienden, maar gelukkig is er ook voldoende eten en afleiding om er van te genieten. Opa vraagt of ik een stukje wil rijden in zijn nieuwe mustang en de kinderen genieten van alle cadeautjes. Deze kerst ga ik niet snel vergeten! Met oud op nieuw ga ik een weekendje naar Melbourne. De afgelopen weken heb ik veel uren gemaakt en daarvoor heb ik nu een weekje vrij om van Melbourne te genieten. In het hostel ontmoet ik Ditte weer die in Sydney en Tasmanië gereist heeft. Het is fijn om elkaar weer te zien en we hebben een hoop bij te praten. 5.. 4.. 3.. 2.. 1.. En we omhelzen elkaar op een burg midden in het centrum. Vuurwerk knalt van alle gebouwen en we kijken om ons heen om iedereen een gelukkig nieuwjaar te wensen. Maar dan komen we erachter dat we met zijn tweetjes zijn. Om ons heen staan voornamelijk Indiërs die het vuurwerk staan te filmen met hun telefoons. We duiken snel de kroeg in, bestellen wat Jägermeister en bier en dansen onszelf 2019 in.