Mijn reis naar Nepal, Australië, Japan en ….

Hoe spannend ik het vroeger vond om mijn vliegticket naar bijvoorbeeld Amerika te boeken, hoe makkelijk ik nu op ‘betalen’ druk. Op 28 maart vlieg ik van Sydney naar Auckland in Nieuw Zeeland. De laatste maand van Australië is aangebroken. Op naar het derde en laatste deel van mijn reis.

Tijdens de laatste weken met de Dutchies op de boerderij is er veel verandert. Met alle drukte van het oogstseizoen begint te sfeer om te slaan en nemen ze, tegen het einde van het seizoen, alle drie ontslag. Ik begrijp de reden dat ze ontslag nemen, maar dat maakt het er niet makkelijker op. Er hangt een bepaalde spanning in het huis en op de boerderij en ik voel me er niet meer thuis. Ik heb het gevoel dat ik tussen twee kampen zit; het Australische gezin waar ik me zo thuis voelde en mijn vaderland. Wanneer ik zelf te maken krijg met racisme, ongewenste opmerkingen van een man uit het dorp en er achter kom dat mensen tegen me aan het liegen zijn, merk ik dat ik het enthousiasme kwijt ben. Uit een tijdschrift scheur ik een kalender, omcirkel ik de datum dat ik naar Nieuw Zeeland ga en hang ik het op tegen een van de muren in de caravan waar ik net naar verhuisd ben. Waar ik het meeste van baal is dat ik na een jaar nog maar weinig oprechte Australiërs tegen ben gekomen.

Tijdens een weekendje in de Grampians ontmoet ik een Duitse jongen. We hebben een gesprek bij een waterval en hij laat me zijn auto zien die hij 40.000 kilometer geleden gekocht heeft. Hij was van plan om de stoelen achterin plat te leggen en daar een matras op te gooien. Maar toen hij de auto eenmaal gekocht had kwam hij erachter dat hij de stoelen niet plat kan leggen (blub blub!). Dus nu slaapt hij al maanden in deze auto, de ene nacht achterin met de knieën omhoog en de andere nacht in de bijrijdersstoel. Luxe is ook maar iets waar men aan gewend raakt, toch?

Zonder erbij na te denken bied ik hem een douche, warme maaltijd en een bed aan in het familiehuisje van mijn gezin. In de avond zitten we samen in onze zwemkleding in het bubbelbad met een fles wijn. Hij vertelt me geweldige verhalen over zijn onstuimige verleden en hoe hij nu de wereld over trekt. De dag erna beklimmen we een berg en maken we gave foto’s met zijn drone. Ik krijg de bijnaam ’the good karma girl’ vanwege mijn auto en het huisje met het bubbelbad en als het eenmaal donker is nemen we afscheid en zeggen we tegen elkaar “tot in Europa”. Mensen vertellen me wel eens dat je maar het beste kunt uitkijken met onbekende mensen. Want wie weet wat er allemaal kan gebeuren.