Mijn reis naar Nepal, Australië, Japan en ….

Als ik met mijn hand door mijn golvende haren ga voel beginnende dreadlocks. Mijn huid is bruin en plakkerig van alle zonnebrand. Tussen mijn tenen zit al dagen zand. Prachtig witgeel zand waar alle stranden van de Great Ocean Road uit bestaan. Vier dagen geleden heb ik een matras, zaklamp, campingstoeltje, bikini en twee flessen rode wijn achter in de auto gegooid en ben ik in de avond drie uur naar Turquay gereden. Ik heb een week vakantie en die ga ik gebruiken om de Great Ocean Road te rijden.

De meeste backpackers zoeken anderen om samen de Great Ocean Road te doen. Dat is niet alleen gezellig, maar ook goedkoper aangezien je samen een auto kunt huren en de benzine betaald. Ik heb de luxe dat ik de auto van het gezin mee mag nemen en besluit om het avontuur alleen aan te gaan. Bij een gezin in huis wonen betekent ook aanpassen en ik kan wel wat tijd voor mezelf gebruiken.

Als ik in de ochtend weg rijd uit Torquay is het druk op de weg. Ongelofelijk veel auto’s en busjes die allemaal de zelfde kant op gaan als ik. Dat beloofd wat voor de komende dagen want als er iets is waar ik allergisch voor ben (naast katten, parfum en gras) is het toeristische trekpleisters. Maar na een paar uur rijden begint het al minder druk te worden. Ik rijd onder een groot bord door wat aan geeft dat de Great Ocean Road op dat punt begint. Behalve de grote rotsen aan het einde heb niet echt iets op gezocht over deze route. Ik rijd over een kronkelige weg, aan mijn rechter kant zie ik groene bergen en aan mijn linkerkant rotsen of strand die uit komen in de blauwe zee. Het is een prachtige route en ik kan niet geloven hoe groen het hier nog is midden in de zomer. Het is lastig om alles alleen te rijden en te genieten van alle uitzichten, dus ik stop regelmatig om het even in me op te nemen.

In de ochtenden rijd ik een paar uur, bezoek ik wat uitzichtpunten of een vuurtoren en in de middag zoek ik een strand op om lekker te gaan zwemmen. Ik merk dat het steeds rustiger word op de weg en heb de stranden ook vaak helemaal voor mezelf. Soms een klein strandje met rotsen er omheen waar je met een trap komt, een andere keer een strand van kilometers breed. Zwemmen gaat soms wat lastig aangezien de golven enorm zijn.

Het eerste stuk van de route bestaat uit mooie stranden, leuke campings en gezellige dorpjes. Het tweede gedeelte maakt plaats voor enorme rotsen die het land scheiden van de zee. De meest bekenden zijn de twaalf apostelen waar ik ’s ochtends rond zes uur voor de eerste keer heen loop. Langzaam accentueert het licht van de zon die op komt de enorme rotsen die boven de zee uitsteken. Ik heb uren zitten kijken op een bankje. Het licht dat steeds anders is. Het geeft een bepaalde rust als je zoiets groots, machtigs maar ook zo fragiel en poreus ziet. Er hangt een sfeer die heel aangenaam is. Moeder natuur blijft toch de beste ontwerper!

“Konnichiwa”, “konnichiwa” groet ik terug als ik naast drie Japanse vrouwen op een bankje ga zitten. De zonsondergang is ingezet en we kijken naar de rotsen die de twaalf apostelen vormen. Ze kijken me eerst van top tot teen aan en vragen dan waar ik vandaan kom.
“Netherlands.. Holland.. Ollandia”
“Oooooooh”
“Single?”
“Yes, very single”
“Ooooooooooooh”
We hebben het over mijn werk, hun reis en wat ik allemaal in Japan moet gaan bekijken en eindigen het geweldig grappige gesprek met een fotoshoot waarbij we de ondergaande zon op onze hand leggen. Soms hebben de meest lelijke foto’s de leukste herinneringen.

Ik sta vroeg op om de hitte en vliegen te ontkomen en dat zorgt ervoor dat ik op veel van de toeristische trekpleisters alleen ben. Toch wel speciaal om zo’n geweld van rotsen even voor jezelf te hebben. Maar na vier dagen alleen rond rijden voel ik me ook eenzaam. Ik merk dat ik mijn verhaal graag kwijt wil en begin soms tegen mezelf te praten als ik in de auto zit. Wijze woorden over wat ik allemaal heb geleerd tijdens deze reis die ik ook eens op papier moet gaan zetten.